Z miłość można zabić

- Więc jak było z tymi Pana kochankami. To one odchodziły czy Pan je zostawiał abyznów się rozkochać w kimś innym i aby one mogły kochać kogoś innego? Mężczyźni przecież są łowcami

- Kobieta nie jest warta być kochanką, jeśli nie potrafi kochać. Od kochania do miłości jeszcze długa droga, ale może być początkiem wspaniałego romansu. Niestety romans nie ma w sobie na tyle lojalności żeby przetrwać kryzys. Łatwiej jest się zakochać niż kochać. Z kochania powoli rodzi się miłość i ona może stać się nierozerwalna. W swoim życiu byłem kochankiem i miałem kochanki, poczułem się zdradzony więcej razy niż zdradziłem. Miłość przyszła w najmniej oczekiwanej chwili i zmieniła moje dotychczasowe życie.

- Co się stało z kobietą, która była dla Pana wszystkim?

- Była wszystkim i to wszystko się skończyło. Dzieliło nas więcej niż byliśmy w stanie zauważyć, kiedy spędzaliśmy noce i dni oddając się sobie bez pamięci o tym jak wygląda rzeczywistość. Od słów które uwieńczały nasze pragnienia do postanowień upływało coraz więcej czasu i ostatecznie usłyszałem słowa, których oczekiwałem „chcę to wszystko zakończyć„.

- czy można tak po prostu wszystko zakończyć?

- tak … można jednym pocałunkiem.

- Dlaczego? Czy nie należy walczyć o bycie razem?

- Jeśli widzisz sens walki to musisz ją podjąć, ale jeśli bycie z kimś wymaga krwi to musisz ocenić czy warto ją przelać.

- Nie rozumiem. Musiał Pan kogoś zabić, żeby być z kobietą, którą Pan kochał?

- To byłoby zbyt proste – odpowiadam z wielkim rozbawieniem, ale sam doprowadziłem do takiego pytania wspominając o krwi. – Tak śmierć staje często rozwiązaniem wielu rozterek. Ale dawno skończyły się lata pojedynków na szable. Dzisiaj walczy się innym rodzajem broni.

- Jakim?

- Pieniądzem.

Przyznała mi rację skinieniem głowy z wielkim poczuciem ulgi, że mówiłem tylko w przenośni o zabijaniu. Jednak czy mogła wiedzieć, że właśnie pieniądz przyprawił więcej osób do śmierci niż szabla czy muszkiet.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Młodość

- O czym Pan teraz myśli? To pytanie wybija mnie z rytmu myślenia o tym, o czym myślałem. O jej włosach, które jak wodospad spływają po policzkach by opaść na ramionach. Rozpłynąć się po skromnie okrytym dekolcie i czekać na delikatny ruch by znów dryfować po głowie. - O czym myślę? O Pani włosach. O tym, że mają urokliwy blask. Jej policzki delikatnie się zarumieniają a błękit oczu chowa się pod powiekami unikając mojego wzroku. - Panie Maksymilianie wróćmy do pana książki o życiu. - Nie ma sensu wracać do czegoś, co nigdy nie powstało. Czy nie warto zastanowić się nad tym, co jest przed nami? Tak, wiem, co Pani sobie teraz pomyśli. Że w moim wieku raczej częściej powinno się wracać do wspomnień, bo tego, co przede mną   już niewiele zostało. - Ma Pan zupełną rację. Przed młodymi świat stoi otworem. Rzadko wracamy do przeszłości a wszystko, co przed nami wydaje się proste. Uważamy, że zawsze mamy rację a to, co mówią starsi jest już bezużyteczne. Proszę mi jednak szczerze po
Czytaj więcej

Więcej niż pożądanie

- Siedzimy razem przy jednym stole od kilkunastu minut a mam wrażenie, że znam Pana wiele lat. Mam wrażenie, że już kiedyś rozmawialiśmy, że już razem siedzieliśmy przy jednym stole. To spotkanie jest jak przeznaczenie. - Nigdy nie wierzyłem w przeznaczenie – przerywam jej zdanie jakbym chciał wstawić pauzę zanim powie coś, co odmieni naszą rozmowę w akt intymnego dialogu. Dialog o życiu i duszy.   - Nawet, jeśli w coś nie wierzymy nie oznacza to, że tego nie ma. - Zgadzam się, że nie wszystko zależy tylko od nas. Również cieszę się z naszego spotkania. Dawno nie spotkałem kogoś, kto ma tak otwarty umysł i tak piękne ciało. – piękne ciało warte pożądania pomimo wieku wciąż potrafię pragnąć kobiety jednak teraz nie chodziło o zwykłe pożądanie. To uczucie jest podobne do wzruszeń kiedy patrzy się na łąkę pełną kwiatów i choć chciałoby się je wszystkie zerwać to świadomie wiemy że najpiękniej wyglądają na łące.  
Czytaj więcej

Śmierć wciąż walczy

Mój umysł i moje ciało nie są jednym. To jak trójca rozdzielona przez papieża, który chciał zachować tajemnicę wiary tylko dla siebie. Jedno ciało a w trzech postaciach. Wiem, że jestem ale nie mam ciała. Wiem że jestem w ciele ale nie mam siły tego ciała poruszyć by stać się sobą. Umysł rozczepił się z duszą, która nie uleciała do nieba tylko krąży nad ciałem nie mogąc go wskrzesić do życia. To jest ciało a to jest krew moja, która rozgrzewa moje ciało i stanowi o jego życiu.  Umarłem czy jeszcze żyję? 
Czytaj więcej