Śmiertelna dawka życia

- Więc jak było z tymi Pana kochankami. To one odchodziły czy Pan je zostawiał abyznów się rozkochać w kimś innym i aby one mogły kochać kogoś innego? Mężczyźni przecież są łowcami - Kobieta nie jest warta być kochanką, jeśli nie potrafi kochać. Od kochania do miłości jeszcze długa droga, ale może być początkiem wspaniałego romansu. Niestety romans nie ma w sobie na tyle lojalności żeby przetrwać kryzys. Łatwiej jest się zakochać niż kochać. Z kochania powoli rodzi się miłość i ona może stać się nierozerwalna. W swoim życiu byłem kochankiem i miałem kochanki, poczułem się zdradzony więcej razy niż zdradziłem. Miłość przyszła w najmniej oczekiwanej chwili i zmieniła moje dotychczasowe życie. - Co się stało z kobietą, która była dla Pana wszystkim? - Była wszystkim i to wszystko się skończyło. Dzieliło nas więcej niż byliśmy w stanie zauważyć, kiedy spędzaliśmy noce i dni oddając się sobie bez pamięci o tym jak wygląda rzeczywistość. Od słów które uwieńczały nasze pragnienia do pos

  - Jestem synem mojego ojca i matki. Z tego, co pamiętam w przeszłych pokoleniach również nie było synów i córek, które wychowywane byłyby nie przez swoich rodziców. Wzór do naśladowania; wierni sobie aż po grób z pokolenia na pokolenie bez względu na koszty. - Czasami łatwiej jest zachować wierność innym niż samemu sobie. – kontynuowałem swoją myśl o związkach - Składanie obietnic, które słyszą inni motywuje nas do ich wypełnienia choćby, dlatego że chcemy im udowodnić, że jesteśmy wierni słowom, a te, które wypowiadamy w swoim sercu są niepoparte presją otoczenie, bez ciężaru nakazu i z lekkością potrafimy je przekładać na inne czasy, które bardziej sprzyjają naszym postanowieniom. Odkładamy siebie jak mapę, która wydaje się być nie potrzebna w znanym nam krajobrazie. Przecież nikt tak nie zna nas jak my sami. Pewni siebie kroczymy do przodu omijając najcenniejsze chwile, które nas spotykają a kiedy przychodzi moment, lub świadomość zakończenia tej wędrówki uświadamiamy sobie jak wi

- O czym Pan teraz myśli? To pytanie wybija mnie z rytmu myślenia o tym, o czym myślałem. O jej włosach, które jak wodospad spływają po policzkach by opaść na ramionach. Rozpłynąć się po skromnie okrytym dekolcie i czekać na delikatny ruch by znów dryfować po głowie. - O czym myślę? O Pani włosach. O tym, że mają urokliwy blask. Jej policzki delikatnie się zarumieniają a błękit oczu chowa się pod powiekami unikając mojego wzroku. - Panie Maksymilianie wróćmy do pana książki o życiu. - Nie ma sensu wracać do czegoś, co nigdy nie powstało. Czy nie warto zastanowić się nad tym, co jest przed nami? Tak, wiem, co Pani sobie teraz pomyśli. Że w moim wieku raczej częściej powinno się wracać do wspomnień, bo tego, co przede mną   już niewiele zostało. - Ma Pan zupełną rację. Przed młodymi świat stoi otworem. Rzadko wracamy do przeszłości a wszystko, co przed nami wydaje się proste. Uważamy, że zawsze mamy rację a to, co mówią starsi jest już bezużyteczne. Proszę mi jednak szczerze po

Milczenie z drugim człowiekiem jest głębszym dialogiem niż potok nieprzemyślanych słów. Często wykrzyczanych na przekór ciszy, która więcej mówi niż najgłębsze monologi. W każdym stwierdzeniu w którym przewodnie słowo to: "Ja, My, uważam że" i dziesiątki zaimków podkreślających nasza wartość i egoizm zapominając o naszym rozmówcy.  Czy w miłości istnieje słowo "ja"? Jeśli istnieje to pod warunkiem, że jest czymś więcej niż "MY"  Rozmowa to prolog do życia we dwoje a jej kontynuowanie to baśń niekończących się obrazów opisujących wspólne chwile pomimo tego, że często te chwile spędzamy oddzielni.  Kocham rozmawiać z moją kobietą i nie wyobrażam sobie że mógłbym Ją zakrzyczeć własnymi opiniami pomimo tego, że posiadamy osobne zdania, który wypowiadamy różnym tonem głosu.  Rozmowa to więcej niż słowa.  

Mój umysł i moje ciało nie są jednym. To jak trójca rozdzielona przez papieża, który chciał zachować tajemnicę wiary tylko dla siebie. Jedno ciało a w trzech postaciach. Wiem, że jestem ale nie mam ciała. Wiem że jestem w ciele ale nie mam siły tego ciała poruszyć by stać się sobą. Umysł rozczepił się z duszą, która nie uleciała do nieba tylko krąży nad ciałem nie mogąc go wskrzesić do życia. To jest ciało a to jest krew moja, która rozgrzewa moje ciało i stanowi o jego życiu.  Umarłem czy jeszcze żyję? 

- Siedzimy razem przy jednym stole od kilkunastu minut a mam wrażenie, że znam Pana wiele lat. Mam wrażenie, że już kiedyś rozmawialiśmy, że już razem siedzieliśmy przy jednym stole. To spotkanie jest jak przeznaczenie. - Nigdy nie wierzyłem w przeznaczenie – przerywam jej zdanie jakbym chciał wstawić pauzę zanim powie coś, co odmieni naszą rozmowę w akt intymnego dialogu. Dialog o życiu i duszy.   - Nawet, jeśli w coś nie wierzymy nie oznacza to, że tego nie ma. - Zgadzam się, że nie wszystko zależy tylko od nas. Również cieszę się z naszego spotkania. Dawno nie spotkałem kogoś, kto ma tak otwarty umysł i tak piękne ciało. – piękne ciało warte pożądania pomimo wieku wciąż potrafię pragnąć kobiety jednak teraz nie chodziło o zwykłe pożądanie. To uczucie jest podobne do wzruszeń kiedy patrzy się na łąkę pełną kwiatów i choć chciałoby się je wszystkie zerwać to świadomie wiemy że najpiękniej wyglądają na łące.